พบกันวันฤดูเปลี่ยน

20:15

ตึก ตึก ตึก

ฟึ่บ!

"เห้ย!"

"เห้ย!"

ร่างสูงโปร่งอุทานออกมาพร้อมกับชายแปลกหน้าที่เดินมาทางด้านหลัง ในตอนที่กำลังล็อกประตูร้าน ทำให้เผลอปล่อยหมัดเฉียดหน้าชายแปลกหน้าที่หน้าตาดีไม่น้อยแต่งกายดูมีภูมิฐาน 

"นะ..นายเป็นใคร อย่าเข้ามานะเว้ย"

ร่างโปร่งตั้งกาดพร้อมสู้ แม้เสียงที่พูดออกไปมันสั่นเล็กน้อย

"เสียงสั่นแบบนี้ขู่ใครแล้วเขาจะกลัวล่ะครับ"

"ต้องการอะไร" ตะโกนให้คนช่วยดีไหมวะ

"ผมแค่จะมาซื้อยาเองครับ"

อ้าว แค่จะมาซื้อยาเองเหรอ ไอ้เราก็คิดว่าเป็นโจร

"ร้านปิดแล้ว"

"ก็เปิดอีกสิครับ"

แค่พูดมันก็ง่ายอะดิ เหนื่อยมาทั้งวันอยากนอนจะตายแล้วเนี่ย

"ไปหาร้านใกล้ๆแถวนี้เหอะ"

ผมตอบปัดเพราะตอนนี้ผมง่วงแทบหลับ ผมนอนตรงนั้นได้ผมทำไปแล้ว

"ก็ร้านนี้ไงครับ"

"นี่กวนประสาทเหรอ" ไอ้เด็กคนนี้มันยังไงวะเนี่ย ไม่ขายก็ไม่ขายสิวะ โมโหโว๊ยยย ง่วง!

"ร้านใกล้ๆแถวนี้ก็มีแค่2ร้านเองครับ ร้านแรกมันปิดแล้ว ตอนนี้ ก็เหลือแค่ร้านคุณเท่านั้น"

ร้านนั้นมันรีบเหรอวะ เออแต่มันอาจจะง่วงแบบผมมั้งครับ

"เออๆๆก็ได้ เข้ามาก่อน"

"ขอบคุณครับ"

"เป็นอะไรมาครับ"

ผู้เป็นเภสัชเอ่ยปากถามหนุ่มร่างสูงแบบสุภาพต่างจากประโยคแรก

ที่สนทนากันอย่างสิ้นเชิง มันทำให้คู่สนทนาแปลกใจไม่น้อย ทำไมคนเราอยู่ๆก็เปลี่ยนลักษณะคำพูดคำจาเร็วเหมือนสับสวิตซ์

"ครับ?"

"ผมถามคุณว่า...คุณเป็นอะไรมาครับ"

#SEASONCHANGE